The Last of Us is besmettelijk intrigerend

Iedereen ziet je aan als de verouderde versie van een held uit een andere game en alsof dat nog niet erg genoeg is, moet je ook nog eens een 14-jarig meisje door een verwoeste wereld leiden terwijl je achterna wordt gezeten door een bende beschimmelde paddenstoelen en een horde bandieten. Het zit Joel dus echt niet mee, maar er is licht aan het einde van de tunnel. Plots blijkt dat meisje haar mannetje wel te staan. Plots worden ze een onafscheidelijk duo. Plots wordt dit één van de meest epische avonturen ooit. Toen besefte Joel dat hij het hoofdpersonage kan worden in één van de beste games van deze generatie.

The Last Of Us draait rond Joel en Ellie, een anti-held en een jong (onschuldig?) meisje. Beiden trekken ze door een post-apocalyptische wereld die ondertussen rijkelijk gevuld is met wat extra fauna en flora, heel wat bandieten en zeker niet onbelangrijk: een horde gemuteerde paddenstoelsmoelen (bij gebrek aan een beter woord, nvdr). Geen idee wat een paddenstoelsmoel is? Bekijk dan zeker de Planet Earth documentaire (BBC) over de cordyceps fungi (waarbij een schimmel het brein infecteert en dieren laat doen wat het wil doen, nvdr) en beeld je dan in dat zoiets gebeurt bij de mensheid en dat ze er beginnen uitzien als wandelende schimmels.

Maar goed, naast het feit dat er dus overal vijanden op de loer liggen, ligt de focus in deze game nog altijd op de twee hoofdkarakters en hun relatie met elkaar terwijl ze een uitweg proberen te vinden uit deze hel. Zelf speel je als Joel, een verouderde versie van Nathan Drake die al heel wat op zijn kerfstok heeft staan en op de kop toe nog eens babysit moet spelen voor een 14-jarige versie van Ellen Page (ook al zit die in Beyond: Two Souls, de gelijkenis is toch wel erg treffend). Ellie is gelukkig al heel volwassen voor haar leeftijd, al heeft ze af en toe wel een heel brutale mond, maar dat maakt ze ruimschoots goed door wat extra opties te bieden tegenover de generische kompanen uit de meeste games.

De interactiviteit tussen beide karakters merk je meteen. Er wordt constant informatie doorgespeeld (Joel die Ellie bijvoorbeeld vertelt dat ze moet oppassen voor een val), maar we krijgen daarnaast ook wat extra randinformatie voorgeschoteld als Ellie wat vragen stelt rond Joels verleden. Tegelijkertijd laat Joel ook altijd weten dat Ellie voorzichtig moet zijn en op hem moet wachten, wat toch wel een vergelijkbare band schetst met Lee Everett en Clementine uit The Walking Dead. Het zijn misschien details, maar het zijn toch zaken die de puntjes op de i zetten in een game als deze en de immersie wordt er enkel maar grootser door. Diezelfde immersie is tegelijkertijd broodnodig aangezien The Last Of Us zowel action adventure als survival horror probeert te zijn, iets dat voorlopig aardig lijkt te lukken.

Een goed voorbeeld daarvan is het crafting-systeem. Mensen die graag elk hoekje in een game uitkammen, zullen zelfs heel tevreden zijn met deze game. Overal vind je wel spulletjes en items waarmee je dan wapens, EHBO-kits en andere zaken mee kan maken. Verder is de munitie vrij schaars, waardoor elke kogel echt wel telt. Goed mikken is dus essentieel, want je verspilt liefst geen tien kogels aan één vijand, zeker niet als je omsingeld bent. En ja, vijanden zullen je zeker omsingelen in deze game. Naughty Dog heeft absoluut niet overdreven wanneer ze zeiden dat de vijanden in The Last Of Us gebruik zouden maken van de situatie.

Zelf noemt de ontwikkelaar het "Balance of Power" en dat is zelfs een understatement. Vijanden zullen zich verschuilen achter cover, zullen hun vrienden oproepen en weten zelfs wanneer je kogels op zijn, iets dat we al meteen ondervonden tijdens onze speelsessie. Terwijl we langs één kant zaten te schieten op een paar vijanden, kroop een andere vijand langs de achterkant binnen om ons onverwachts in de rug aan te vallen. Dat is slim en het is iets dat je niet meteen verwacht in hedendaagse games, maar het past perfect binnen deze game en het zorgt er ook voor dat je meer op je hoede bent, wat op zijn beurt perfect past bij het thema van deze game.

Je hebt natuurlijk ook nog het (action) adventure gedeelte en op dat vlak stelt de game ook niet teleur. Vergelijkbaar met Uncharted, maar bij momenten nog een tikkeltje beter. Je hebt opnieuw prachtige locaties die je mond spontaan doen openvallen, maar er zitten ook licht interactieve stukken bij zoals wanneer je een stuk hout moet oppakken om dat nadien als brug tussen twee daken te gebruiken. Anderzijds heb je ook de onverwachte stukken, zoals wanneer Joel een deur opent en in een mum van seconden een val triggert waardoor hij ondersteboven aan een stuk touw hangt terwijl hij een horde beschimmelde zombies naar het hiernamaals moet sturen met zijn pistool terwijl Ellie hem met enige moeite probeert los te krijgen. Het zijn diezelfde epische momenten die we maar al te goed herkennen uit zowat elke Uncharted-game, maar zoals eerder gezegd: ze zijn nóg beter uitgewerkt in The Last Of Us.

Die prachtige locaties gaan uiteraard hand in hand met al even prachtige graphics. Als dit Naughty Dogs zwanenzang voor de PlayStation 3 moet voorstellen, dan zijn ze er absoluut in geslaagd. Alles is tot op de puntjes afgewerkt en de spelwereld komt erg authentiek over. Op momenten vergeet je zelfs dat je een game aan het spelen bent: dit is een ervaring die je gewoon moet beleefd hebben. Natuurlijk merk je eveneens ook wel op dat de console gewoon aan zijn einde zit. Zo laat de framerate het af en toe wel eens afweten, al kan dat aan de preview-versie liggen. Dat is echter een heel klein detail dat je wellicht niet eens zal merken. Meer nog, de game staat nu zeker en vast bovenaan onze verlanglijst.