Socom: Special Forces
Het is een tijdje stil geweest rond tactische shooters. Terwijl helse, adrenalinespugende games zoals Call of Duty de voorgrond betraden, verdwenen genregenoten waarbij je op zijn minst een fuctionerend brein voor nodig had uit het zicht. SOCOM: Special Forces wil tactiek terug op de kaart zetten en meet zich meteen ook een Hollywood-jasje aan.
Wie een spel van hetzelfde kaliber als de eerste SOCOM’s verwacht, moeten we al meteen teleurstellen. Daar is het blockbustergehalte net iets te hoog voor in Special Forces. De singleplayer dropt je in de schoenen van Cullen Gray, leider van een speciale 5-mans NATO-eenheid en eigenaar van een persoonlijkheid als een dood schaap. Leuk maar nutteloos weetje: je team verandert van nationaliteit naargelang de plaats van waaruit je speelt. In Europa word je opgezadeld met twee Britse kompanen, terwijl onze yankee-vrienden met eigen landgenoten overeen moeten komen. In praktijk merk je hier nul, nada, noppes van. Als je team doorheen de hele campagne twee coherente zinnen pruttelt is het veel. Uitzondering hierop is de Zuid-Koreaanse codenaam Forty-Five, love interest en de vrouwelijke Sam Fisher van SOCOM: Special Forces. Als probleemkind van het spel moet ze tegen alles wat Cullen zegt, in kunnen gaan.
Zet je brein op nul
Maar goed, gameplay. De singleplayer is absoluut niets om over naar huis te schrijven. Toegegeven, de campagne dient als opstapje naar de multiplayer, maar je verwacht van een tactische shooter wel dat het daadwerkelijk zin heeft om op zijn minst een poging tot tactiek te ondernemen. Niet zo moeten ze bij Zipper Interactive gedacht hebben, want in Special Forces kan je op sommige momenten zonder problemen naast je tegenstanders lopen. Vijf minuten krijg je dan weer een heel leger op je dak, omdat je van op een halve kilometer afstand een vijand in het vizier durfde nemen, terwijl je eigenlijk zo goed als onzichtbaar in het gras verdoken zit. Makkelijker is als een suïcidale maniak op de tegenstand afrennen en je vervolgens achter beschutting verschuilen om zo rustig een paar welgemikte kogels door onfortuinlijke voorhoofden te jagen. Of je gaat voor het destructievere alternatief, je trouwe vriend: de granaat. Al vertrouw je daar best niet te vaak op, want een dun, houten muurtje is blijkbaar voldoende om de impact van de explosie volledig teniet te doen. Een andere oplossing is om je teamgenoten op te dragen bepaalde zaken te ondernemen, zodat je zelf wat veilig kan zitten en hen het werk kan laten doen. Het ene team is beter in subtiele taken, terwijl het andere meer vuurkracht heeft. Jammer genoeg is het vaak niet echt nodig om op je tellen te letten en kan je ook gewoon teamgenoten opofferen om het taakje toch te klaren. Zodra het objectief gehaald is, verschijnen ze toch weer springlevend in je team.
Traditionele ren-en-schiet-missies worden onderbroken door wat sluipwerk, waarbij je in de huid kruipt van Forty-Five. Hoewel het spel de indruk wilt opwekken dat je best voorzichtig te werk kan gaan, hoef je je daar niet al te veel van aan te trekken. Meer nog, eens je een goede plek hebt gevonden, kan je evengoed alle tegenstand van op een afstand om zeep helpen. Let wel, ondanks alle kritiek vermaakt de campagne best wel, maar ook niet meer dan dat. Met wat extra afwerking kon een veel sterkere prestatie neergezet worden. Grafisch en op vlak van geluid doet het beestje zijn best, maar meer dan standaard wordt het nooit.
Ontwikkelaar Zipper Interactive ziet het als missie om met de SOCOM-reeks steeds te innoveren. Wat voor Special Forces zoveel betekent als Move-ondersteuning en 3D. Op dat tweede is niets aan te merken, maar spelen met de Move-controller vereist toch wat oefening en geduld. Mikken werkt heel precies, maar op hectische momenten durf je je Move al eens te bruusk gebruiken. Resultaat: een camera die richting hemels blauwe lucht staart en een morsdood personage. Missie gefaald. Je kan - net zoals bij Killzone - wel de instellingen aanpassen, zodat het wat beter naar jouw smaak werkt, maar toch vlot het niet altijd even goed.
Zipper Interactive werkte ook mee aan de ontwikkeling van de Sharpshooter, een plastieken geweer waar je de Move controller op aansluit, om meer op te gaan in het spel. Wees wel gewaarschuwd: het werkt bijzonder verlammend. Dat mag je letterlijk nemen, want na een tijdje zal je behoorlijk wat last hebben van armkrampen. Dat echte wapens ook behoorlijk wat gewicht meesleuren, weten we ook, maar in een game is het toch een tikkeltje onhandig. Ook voor sommige knoppen is het zoeken en voelen voor je er daadwerkelijk mee weg bent.
Samen of toch ieder voor zich?
Het online gedeelte dan. Eerst en vooral kan je de singleplayer nog eens in co-op overdoen. Met vijf andere spelers forceer je een weg voorbij de vijandelijke linies, minus de sluipmissies die enkel voor een speler geschikt zijn. Als je graag wat uitdaging hebt, zet je de moelijkheidsgraad best een paar niveaus hoger, want een team dat een beetje weet wat het doet, zal geen enkele moeite hebben om een level in recordtijd te voltooien.
Als traditionele multiplayer meer je ding is, kan je terecht in een van de vier online modi. Suppression is het standaard teambased fraggen; Uplink is een soort capture the flag, maar dan met vijandelijke informatie; in Last Defense moet je een basis infiltreren of net verdedigen en in Bomb Squad dien je een zwaar bepantserde teamgenoot te beschermen om hem en de bom die hij met zich meedraagt veilig tot hun bestemming te krijgen. Voor doorgewinterde SOCOM-fans is er een hardcore-optie die de respawn en het terugkrijgen van je levenspunten de deur uit smijt. Maar ook hier geldt steevast hetzelfde verhaal: het wordt nooit echt tactisch. Je bent op geen enkel moment verplicht om zwaar na te denken en constant te schuilen. Goede reflexen zijn vaak voldoende om je tegenstanders neer te halen.
Een tactische shooter met een identiteitscrisis, dat is misschien de beste beschrijving voor SOCOM: Special Forces. De basis is er en als je twee teams hebt die allebei te vinden zijn voor een trager verloop, komt het spel tot zijn recht. Maar meestal eindigt een online vechtpartij in een hersenloos potje schieten waarbij het de snelste is die wint. Een hele achteruitgang tegenover de oudere SOCOM’s waarbij niet de beste speler, maar het beste team zich de winnaar mocht noemen. Het is dan ook te hopen dat de teamgerichte spelers elkaar snel vinden.
- Verschillende online modi
- Co-op
- Weinig tactiek
- Geen echte SOCOM meer
- Zwakke singleplayer